jueves, 26 de junio de 2008

Nove, para Jerry: "O home que ri"

"Laughing Man", Gregory Wade


Prometimos fai días unha entrada dedicada ao conto de Salinger "El hombre que ríe", e aquí a temos xa.
Partimos do suposto de que tedes visto o conto, polo que hoxe non toca lelo, senón relelo, ou se queres, enredar... Ou desenredar, se cadra.
Para iso temos que presentar ao noso invitado de hoxe, o escritor arxentino Ricardo Piglia:

Vale. ¿E que facemos con el agora? Mmmmh... Talvez a pregunta deba ser máis ben que fará el... coa nosa lectura de "El hombre que ríe". Vexamos alguns fragmentos do seu famoso escrito "Tesis sobre el cuento":

"(...) Un cuento siempre cuenta dos historias. (...) Cada una de las dos historias se cuenta de modo distinto. (...) El cuento es un relato que encierra un relato secreto. No se trata de un sentido oculto que depende de la interpretación: el enigma no es otra cosa que una historia que se cuenta de un modo enigmático. La estrategia del relato está puesta al servicio de esa narración cifrada. ¿Cómo contar una historia mientras se está contando otra? Esa pregunta sintetiza los problemas técnicos del cuento. (...) La historia secreta es la clave de la forma del cuento y de sus variantes. (...) La versión moderna del cuento que viene de Chéjov, Katherine Mansfield, Sherwood Anderson, y del Joyce de `Dublineses´, abandona el final sorpresivo y la esructura cerrada; trabaja la tensión entre las dos historias sin resolverla nunca. La historia secreta se cuenta de un modo cada vez más elusivo. El cuento clásico a lo Poe contaba una historia anunciando que había otra; el cuento moderno cuenta dos historias como si fueran una sola. (...) Teoría del iceberg de Hemingway (...): lo más importante nunca se cuenta. La historia secreta se construye con lo no dicho, con el sobreentendido y la alusión. (...) El cuento se construye para hacer aparecer artificialmente algo que estaba oculto. Reproduce la busca siempre renovada de una experiencia única que nos permita ver, bajo la superficie opaca de la vida, una verdad secreta. `La visión instantánea que nos hace descubrir lo desconocido, no en una lejana "terra incógnita", sino en el corazón mismo de lo inmediato´, decía Rimbaud.
"Esa iluminación profana se ha convertido en la forma del cuento." (R.Piglia, en "Formas breves", Anagrama, 2000, páxinas 105-111).
Segundo isto, podemos talvez recoñecer a historia I e a historia II no conto de Salinger, e incluso a relación entre ambas. É dicir, podemos botar man das teses de Piglia para mellor comprender o relato de Salinger, ou para elaborar unha hipótese que nos permita intentalo.
Tempo agora para engadir os vosos comentarios, hipóteses ou críticas -a Piglia, a Salinger...-. Talvez sexa posible crear un certo diálogo en torno ao conto de Salinger e as ideas de R. Piglia.
Se o vedes cun certo interese, claro...

No hay comentarios: